Med miał jednak wielkie szczęście. Nie został porzucony, a zaginął. Poszukiwała go jego opiekunka, choć powoli przestawała wierzyć, że odnajdzie go żywego. Odłowione zagubione czy bezdomne psy podróżują do schronisk często bardzo odległych od miejsca, gdzie się błąkały. Wiele osób nie wie, jak szukać swoich podopiecznych. Opiekunka Meda przypadkiem dostrzegła go na udostępnionym przez miejscową wolontariuszkę zdjęciu na facebooku. I tak pies, co do którego mieliśmy obawy, że zostanie w schronisku do końca swoich dni, odzyskał dom, swoją panią, psiego kumpla i dawne życie.
Jego miejsce w zasadzie natychmiast zajął kolejny pies – Lir. Przyjechaliśmy zrobić mu sesję zdjęciową z nadzieją, że może jakimś cudem, tak jak w przypadku Meda, po udostępnieniu zdjęć w internecie, odnajdzie się jego dom. Niewidomy, osłabiony, mocny wychudzony, dziwnie poruszający się pies na pierwszy rzut oka wyglądał na staruszka. Okazało się jednak, że jest młody, ma ok. 4 lat.
Najgorsze miejsce dla niewidomego psa
Początkowo zrobienie Lirowi choć jednego sensownego zdjęcia graniczyło z cudem. Nakręcony mocno na zapach jedzenia, wciąż wygłodniały, poruszający się zbyt szybko i chaotycznie, zestresowany szczekaniem psów, których nie widział, nie znający swojego otoczenia, starał się chodzić, przywierając do ścian boksów. Tym samym denerwował inne psy, ale też sam się czuł przez nie zagrożony. Oddalając się od jakiegokolwiek oparcia, jak ściana, kraty boksu, zaczynał chodzić jak pająk, obniżając mocno swoje ciało.
Schronisko, nawet najlepsze, jest miejscem trudnym dla każdego psa. Dla niewidomego – piekielnie trudnym. Taki pies słyszy szczekanie, skomlenie psów, kroki, otwierające się i zamykające się drzwi, czuje zapach wielu obcych ludzi i zwierząt, w tym zapewne ich stresu, docierają do niego dźwięki z ulicy, ale nie widzi swojego otoczenia. Nie jest w stanie też zobaczyć sygnałów, jakie wysyłają mu inne psy, a jednocześnie zainteresowany zapachem czy dźwiękiem zmierza frontalnie w ich stronę, czym mocno je stresuje.
Starsze niewidome zwierzęta, z dużym doświadczeniem w relacjach społecznych, o niskim poziomie frustracji, najczęściej potrafią sobie radzić, unikać konfliktów. Tak było w przypadku Meda. Sytuacja wygląda inaczej, jeśli chodzi o młode psy, jak Lir – tu bywa, że dochodzi do nieporozumień.
Szybki i nieco chaotyczny ruch Lira początkowo stresował również nas, tym bardziej, że był to dla nas zupełnie obcy pies. Okazało się jednak, że pozwolił sobie założyć obrożę i smycz, a możliwość prowadzenia go, ułatwiła mu poruszanie się i nieco się uspokoił.
Znaleźć światełko w mroku
Przy psie niewidomym zawsze należy zachować ostrożność, gdy dochodzi do interakcji pomiędzy nim a innym psem. Druga sprawa to podawanie mu jedzenia z ręki. Nos działa niezwykle sprawnie, rekompensuje brak wzroku. W związku z tym jedzenie pies wyczuwa natychmiast. Niestety już nie widzi, gdzie kończy się jedzenie, a zaczyna dłoń czy np. opakowanie. Staje się to problemem szczególnie, gdy chodzi o psa mocno wygłodzonego. Dlatego początkowo zrezygnowałam z nagradzania czy naprowadzania jedzeniem, a dopiero przy wprowadzaniu do boksu, żeby ułatwić sobie zadanie, użyłam miski z jedzeniem.
A Lir był wygłodzony. Na zapach jedzenia w schronisku wciąż reagował mocnym pobudzeniem. Duży, niewidomy pies ma małe szanse na zdobycie pożywienia i ogólnie przetrwanie na własną łapę, gdy zaginie lub zostanie porzucony.
Psy niewidome stresuje też nagły, niespodziewany dotyk. Mając takie psy u siebie, nauczyłam się jak się poruszać, jak z nimi komunikować, jak je wspierać, aby czuły się komfortowo.
Lir z czasem coraz bardziej się uspokajał, coraz mniej się bał. Cieszył się, gdy wchodziło się do niego do boksu, ale nie był przy tym nachalny. Po wyjściu z boksu bardzo chciał wszystko dokładnie obwąchać, dużo znaczył. Prowadzenie go stawało się coraz łatwiejsze, choć gdy smycz się napinała, ciągle jeszcze przywierał do ziemi. Był też jeszcze mocno rozkojarzony i chwilami zestresowany. Ale to był wciąż początek naszej z nim przygody.
Udało nam się zrobić Lirowi sesję zdjęciową, pojawiły się ogłoszenia z nim w roli głównej. Niestety nikt nie odpowiedział, jak to było w przypadku Meda. Zupełna cisza. Musieliśmy się pogodzić z tym, że tym razem mamy do czynienia z porzuceniem psa, być może z powodu jego niepełnosprawności. Jednak brak poszukiwania psa zaginionego traktuję również jako porzucenie.
Psy z niesprawnymi zmysłami są narażone na zaginięcie i na wszelkie niebezpieczeństwa z tym związane dużo bardziej od innych. Naszym obowiązkiem jest je przed tym chronić. Czasami jednak zdarzają się wypadki, których nie sposób przewidzieć, a pies znika nam z oczu. Wtedy musimy zrobić wszystko, aby go odnaleźć. Na tym między innymi polega opieka nad psem.
Dom idealny
Lir wciąż czeka na dom. Stał się przepięknym, dużym, przyciągającym wzrok ludzi psem. A przy tym niezwykle przytulaśnym, kochającym opiekunów. Nie ma już śladu po dawnym jego wyniszczeniu. Ładnie chodzi na smyczy, uwielbia spacery, ruch i ma niezłą kondycję. Aż za dobrą, bo okazało się, że umie się świetnie wspinać po ogrodzeniu.
W jakie warunki powinien trafić Lir? Raczej dom z ogrodem. Wolałabym mu zaoszczędzić takich rzeczy, jak wielka ilość bodźców, które spadłyby na niego w warunkach miejskich, nagłe, przypadkowe spotkania z psami, mocno ograniczona przestrzeń. Plus to jednak pies sporych gabarytów.
Lir nie widzi, więc chciałabym, aby miał możliwość węszenia wedle potrzeby – idealne byłyby spacery na długiej smyczy i lince na większej przestrzeni, w spokojnym miejscu.
Lir chce być blisko swoich ludzi, nie powinien być izolowany.
Nie znamy jeszcze jego reakcji na koty. Póki co nie umieściłabym go w domu z innym psem, mimo że na psy bardzo łagodne i neutralne reaguje spokojnie. W tym wypadku ważne jest też to, czy inny pies jest w stanie znieść obecność Lira, który może na niego wpaść (a jest duży), czasami porusza się nieco chaotycznie, może nie respektować jego sygnałów. Lir na razie bada otoczenie, być może za jakiś czas okaże się, że przy psach zaczyna sobie radzić coraz lepiej.
Jeśli chcesz zaopiekować się Lirem, napisz do mnie lub zadzwoń do schroniska – tel. 534 667 299.
