Syberyjski niesforny i kilka słów o obowiązkach opiekuna psa

Czas, gdy świętujemy nadchodzący kolejny rok, zazwyczaj jest dość trudny dla zwierząt. Odgłosy petard słychać nawet 2 tygodnie przed Sylwestrem, a ich ilość nasila się już w okolicy świąt. Poza tym, że powoduje to płoszenie i wypadki dzikich zwierząt, można obserwować zwiększoną ilość ucieczek psów. O tym, jak je zabezpieczać i jak ich szukać, pisałam w artykule "Jak chronić swojego psa przed zaginięciem".
Tym razem tuż przed Sylwestrem otrzymałam kilka próśb o pomoc w znalezieniu domu dla zwierząt, które uciekają notorycznie, a właściciele mają już dość. Mowa o psach w typie siberian husky i ich mieszańcach.  Ta sytuacja zmotywowała mnie do napisania o tym, jak wygląda życie z takim zwierzęciem, z nadzieją, że ktoś, kto właśnie myśli
o nabyciu takiego psa, po prostu zrezygnuje zanim poczuje się... zmęczony.

Miłych i bezpiecznych spacerów!

Po ostatnich spacerach z psami doszłam do wniosku, że my ludzie (łac. homo sapiens), nie do końca rozumiemy się nawzajem. Stąd pomyślałam, że może warto parę rzeczy doprecyzować. :)

 Jeśli np. prowadzę kilka psów na smyczy, to może to się wydać dziwne, ale to wcale nie psia impreza towarzyska. Ba! Jeśli kilka psów idzie razem ze sobą, to nie znaczy, że w ogóle chcą się witać z każdym mijanym psem i są przyjaźnie nastawione. Jeśli więc wpadniesz na pomysł wypuszczenia swojego zwierzęcia do takiej gromadki, to może się okazać, że zamiast trafić na imprezę, trafił na sporą siłę rażenia.

Pierwsze "odłowiny" Moroszki. :)

Rok temu, tuż przed świętami i Sylwestrem udało się po długich poszukiwaniach uratować tą małą, dziką wiedźmę, która jakimś cudem radziła sobie minimum ponad 2 tygodnie sama w mrozy i w zaspach. Hardkorowa wiewiórka, zwana Moroszką, od małej, silnej i mrozoodpornej roślinki o rudych owocach, okazała się wyjątkowo lubić ciepło. Kojarzy jej się z bezpieczeństwem. Niezależne, butne i szalone diabelskie nasienie, miniaturowe, skośnookie dingo,
o niewinnym wyglądzie, który może zmylić.

Pożegnanie przyjaciela

28 sierpnia 2023 – w tym dniu odszedł Gandalf. Nie ulotnił się, nie rozmontował bramy czy ogrodzenia, jak to dawniej miał w zwyczaju, aby wypuścić się na samotną wycieczkę. Tym razem odszedł na zawsze. Walczyliśmy, ale przegraliśmy.

Kilka słów o psim wychowaniu

Żadne psie przedszkole ani człowiek nie zastąpi wychowania szczenięcia w grupie fajnych psów. A jeśli ma się dorosłego psa, który zaangażuje się w opiekę nad szczenieciem w mądry sposób (bo też inne psy kiedyś go do tego przygotowały), jest idealnie, bo i naturalnie.

Obserwuję i wkraczam tylko wtedy, gdy naprawdę muszę. Czasami wspieram nianię Wesnę w jej pracy. I biorę nocne zmiany. 🙂

Wesna jako niania szczenięcia- dzikusa

Co robi Wesna? 

O psie, dla którego przejście nad kępą trawy było wyczynem

Historii niektórych psów, z którymi pracujemy, nie znamy. I może tak jest lepiej. Patrząc na uszy Bogusi, ucięte przez kogoś w dziwny sposób, chyba nie chcę wiedzieć, jak i dlaczego to się stało. Ten pies nie był zdziczały, nie poznał ludzi dopiero w schronisku. Problemem tego psa jest to, że poznał ludzi, niestety niewłaściwych.

Bogusia, gdy trafiła do schroniska, nie dawała się dotknąć. Na wyciągniętą rękę reagowała skomleniem, jak gdyby odczuwała ból. Wszak zbliżanie się człowieka i jego rąk było zwiastunem bólu. A strach przed bólem bywa gorszy niż sam ból.

Historia Teosia. Czyli o tym, jak czasami mały trik może wiele zmienić w pracy z psem.

Gdy zobaczyłam Teosia po raz pierwszy, złamał mi serce. Wciśnięty w ścianę boksu, z ukrytą głową za trzęsącym się ciałem. Totalny bezruch, strach, przerażenie, brak nadziei.

Teoś obecnie w schronisku

W mojej pracy z psami zdziczałymi dość często obserwuję większą nieporadność i strach ciężki do przełamania
u samców. Suki, mimo lęku, jaki przeżywają, gdy nagle trafią do świata ludzi, wydają się mieć większe zdolności radzenia sobie w stresie, dostosowania się do środowiska, być może ze względu na ewentualną konieczność opieki
nad potomstwem. Bez tego ich grupa rodzinna nie miałaby szans na przetrwanie.

Każdy „dzikus” odnajduje się lepiej z dobrze dobranym psem/psami. Nie powinno to być nachalne zwierzę, naruszające na siłę jego przestrzeń. Raczej spokojne, wspierające, respektujące jego granice, rozumiejące, ale nie podzielające jego strachu.